ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ ﺗﺎﺛﯿﺮ راﭘﺎﻣﺎﯾﺴﯿﻦ و رژﯾﻢ ﻏﺬاﯾﯽ ﮐﻢ ﮐﺎﻟﺮي
ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ ﺗﺎﺛﯿﺮ راﭘﺎﻣﺎﯾﺴﯿﻦ و رژﯾﻢ ﻏﺬاﯾﯽ ﮐﻢ ﮐﺎﻟﺮي
Research explains action of drug that may slow aging, related disease
راﭘﺎﻣﺎﯾﺴﻦ ﮐﻪ ﺑﺮاي ﻧﺨﺴﺘﯿﻦ ﺑﺎر در ﺧﺎك ﺟﺰﯾﺮه Easter و ﯾﺎ در ﮔﻮﯾﺶ ﻣﺤﻠﯽ Rapa Nui در ﺟﻨﻮب اﻗﯿﺎﻧﻮس آرام، ﺷﻨﺎﺳﺎﯾﯽ ﺷﺪ، در
اﺑﺘﺪا ﻋﻤﺪﺗﺎً ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﯾﮏ آﻧﺘﯽ ﺑﯿﻮﺗﯿﮏ و ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﯾﮏ داروي ﺳﺮﮐﻮب ﮐﻨﻨﺪه ﭘﺎﺳﺦ اﯾﻤﻨﯽ ﺑﺮاي ﺟﻠﻮﮔﯿﺮي از رد ﭘﯿﻮﻧﺪ در اﻋﻤﺎل
ﺟﺮاﺣﯽ ﭘﯿﻮﻧﺪ ارﮔﺎﻧﻬﺎ و ﺑﺎﻓﺘﻬﺎ ﻣﻮرد اﺳﺘﻔﺎده ﻗﺮار ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ. ﺑﺮرﺳﯽ ﻫﺎي ﺑﻌﺪي ﻧﺸﺎن داد ﮐﻪ اﯾﻦ دارو ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﯾﮏ ﺳﯿﮕﻨﺎل
دﻫﻨﺪه ﻣﺘﺎﺑﻮﻟﯿﮏ ﻧﯿﺰ ﻋﻤﻞ ﮐﻨﺪ ﺑﻄﻮرﯾﮑﻪ ﻗﺎدر ﺑﻪ ﻣﻬﺎر ﻣﺴﯿﺮ ﺑﯿﻮﻟﻮژﯾﮑﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎً در ﺗﻤﺎم اﺷﮑﺎل ﻋﺎﻟﯽ ﺣﯿﺎت دﯾﺪه ﻣﯽ ﺷﻮد.
اﯾﻦ ﻣﺴﯿﺮ ﺑﯿﻮﻟﻮژﯾﮏ در ﭘﺴﺘﺎﻧﺪاران mammalian Target Of Rapamycin) mTOR) ﻧﺎﻣﯿﺪه ﻣﯽ ﺷﻮد و داراي ارزش ﺗﮑﺎﻣﻠﯽ ﺑﺎﻻﯾﯽ
اﺳﺖ. ﮐﺎرﮐﺮد اﺻﻠﯽ اﯾﻦ ﻣﺴﯿﺮ ﺑﯿﻮﻟﻮژﯾﮏ ﺟﻠﻮﮔﯿﺮي از اﻓﺰاﯾﺶ ﺑﯿﺶ از ﺣﺪ و رﺷﺪ ﺳﻠﻮل در ﺷﺮاﯾﻄﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻨﺎﺑﻊ ﮐﺎﻓﯽ اﻧﺮژي در
دﺳﺘﺮس ﻧﻤﯽ ﺑﺎﺷﺪ. اﯾﻦ ﻣﺴﯿﺮ آﻧﻘﺪر ﺑﻪ ﻟﺤﺎظ ﺗﮑﺎﻣﻠﯽ ﺣﺎﺋﺰ اﻫﻤﯿﺖ اﺳﺖ ﮐﻪ در اﺷﮑﺎل ﻣﺨﺘﻠﻒ ﯾﻮﮐﺎرﯾﻮﺗﯽ از ﻣﺨﻤﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺗﺎ اﻧﺴﺎن،
ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ ﺷﺪه اﺳﺖ.
رژﯾﻤﻬﺎي ﻏﺬاﯾﯽ ﮐﻢ ﮐﺎﻟﺮي، از ﻣﺤﺪود ﻋﻮاﻣﻠﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻟﺤﺎظ ﮐﺎرﮐﺮد ﺷﺒﯿﻪ ﺑﻪ ﻣﺴﯿﺮ mTOR ﺑﻮده و ﺑﻪ ﻧﻮﻋﯽ ﻓﻌﺎﻟﯿﺖ آﻧﺮا ﻣﻬﺎر و
ﻣﺤﺪود ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ. در ﺑﺮرﺳﯽ ﻫﺎي ﻣﺨﺘﻠﻒ، ﻣﺸﺨﺺ ﺷﺪه اﺳﺖ ﮐﻪ اﺳﺘﻔﺎده از رژﯾﻤﻬﺎي ﻏﺬاﯾﯽ ﮐﻢ ﮐﺎﻟﺮي، ﺑﻪ ﻣﯿﺰان 25-30 درﺻﺪ،
ﻋﻤﺮ ﺣﯿﻮاﻧﺎت آزﻣﺎﯾﺸﮕﺎﻫﯽ را اﻓﺰاﯾﺶ ﻣﯽ دﻫﺪ. در ﻣﻮرد ﺟﻤﻌﯿﺘﻬﺎي اﻧﺴﺎﻧﯽ ﻧﯿﺰ در ﯾﮏ ﺑﺮرﺳﯽ ﮐﻪ ﺑﺮ روي ﮐﺸﻮرﻫﺎي ﺟﻨﻮب ﺷﺮق
آﺳﯿﺎ ﺻﻮرت ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد، ﻣﺸﺨﺺ ﺷﺪ ﮐﻪ ﯾﮑﯽ از ﻋﻠﻞ اﺻﻠﯽ ﻃﻮﻻﻧﯽ ﺑﻮدن ﻋﻤﺮ اﯾﻦ اﻓﺮاد، اﺳﺘﻔﺎده از رژﯾﻤﻬﺎي ﻏﺬاﯾﯽ ﮐﻢ ﮐﺎﻟﺮي اﺳﺖ.
در ﻇﺎﻫﺮ، ﻧﺘﺎﯾﺞ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ اﺳﺘﻔﺎده از رژﯾﻤﻬﺎي ﻏﺬاﯾﯽ ﮐﻢ ﮐﺎﻟﺮي و اﺳﺘﻔﺎده از راﭘﺎﻣﺎﯾﺴﯿﻦ، ﻣﺸﺎﺑﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ رﺳﯿﺪ ﺑﻄﻮرﯾﮑﻪ در ﻃﯽ
اﻧﺠﺎم ﯾﮑﺴﺮي ﺑﺮرﺳﯽ ﻫﺎ، ﭼﻨﯿﻦ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﮔﯿﺮي ﺷﺪ ﮐﻪ اﺳﺘﻔﺎده از راﭘﺎﻣﺎﯾﺴﯿﻦ، ﺟﺎﯾﮕﺰﯾﻦ اﺳﺘﻔﺎده از رژﯾﻤﻬﺎي ﮐﻢ ﮐﺎﻟﺮي ﮔﺮدد؛ ﭼﺮا ﮐﻪ
ﻣﺸﺨﺺ ﺷﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎ اﻓﺰاﯾﺶ ﺳﻦ ﺟﻤﻌﯿﺖ ﻧﻤﻮﻧﻪ، ﺗﺎﺛﯿﺮ ﻣﺜﺒﺖ راﭘﺎﻣﺎﯾﺴﯿﻦ در ﺟﻠﻮﮔﯿﺮي از ﺑﺮوز ﻋﻮارض ﭘﯿﺮي ﻧﯿﺰ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﯽ ﺷﻮد.
ﻣﺸﮑﻞ، از زﻣﺎﻧﯽ اﯾﺠﺎد ﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﮔﺬﺷﺖ زﻣﺎن و اﻧﺠﺎم ﺑﺮرﺳﯽ ﻫﺎي ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﺸﺨﺺ ﺷﺪ ﮐﻪ اﺳﺘﻔﺎده ﻃﻮﻻﻧﯽ ﻣﺪت از راﭘﺎﻣﺎﯾﺴﯿﻦ ﭼﻪ
در ﺣﯿﻮاﻧﺎت آزﻣﺎﯾﺸﮕﺎﻫﯽ و ﭼﻪ در اﻧﺴﺎن ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﻣﻨﺠﺮ ﺑﻪ اﻓﺰاﯾﺶ ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﺑﻪ اﻧﺴﻮﻟﯿﻦ ﮔﺮدد ﮐﻪ در ﻣﻮارد اﻧﺴﺎﻧﯽ اﮐﺜﺮاً ﻣﻨﺠﺮ ﺑﻪ
دﯾﺎﺑﺖ ﻣﯽ ﺷﻮد.
در ﺟﺪﯾﺪﺗﺮﯾﻦ ﺑﺮرﺳﯽ ﮐﻪ در اﯾﻦ زﻣﯿﻨﻪ ﻣﺤﻘﻘﯿﻦ داﻧﺸﮕﺎه اﯾﺎﻟﺖ Oregon اﻧﺠﺎم داده اﻧﺪ، ﻋﻠﺖ اﯾﻦ ﻣﻌﻀﻞ را ﺗﺎ ﺣﺪ زﯾﺎدي ﻣﺸﺨﺺ
ﮐﺮده اﻧﺪ. ﻫﻢ در ﻣﻮارد اﺳﺘﻔﺎده از رژﯾﻤﻬﺎي ﻏﺬاﯾﯽ ﮐﻢ ﮐﺎﻟﺮي و ﻫﻢ ﻣﺼﺮف راﭘﺎﻣﺎﯾﺴﯿﻦ، ﺳﻨﺘﺰ ﻟﯿﭙﯿﺪﻫﺎ ﻣﻬﺎر ﻣﯽ ﺷﻮد اﻣﺎ ﻣﮑﺎﻧﯿﺴﻢ اﯾﻦ
دو ﺑﺎ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﻣﺘﻔﺎوت اﺳﺖ ﺑﻄﻮرﯾﮑﻪ در ﺷﺮاﯾﻂ اﺳﺘﻔﺎده از رژﯾﻤﻬﺎي ﻏﺬاﯾﯽ ﮐﻢ ﮐﺎﻟﺮي، اﮐﺴﯿﺪاﺳﯿﻮن ﻟﯿﭙﯿﺪﻫﺎ ﻧﯿﺰ اﻓﺰاﯾﺶ ﻣﯽ ﯾﺎﺑﺪ و
ﻧﺘﯿﺠﻪ ﮐﻠﯽ ﻓﺮآﯾﻨﺪ، اﯾﺠﺎد اﻧﺮژي اﺳﺖ اﻣﺎ در ﻣﻮارد اﺳﺘﻔﺎده از راﭘﺎﻣﺎﯾﺴﯿﻦ، ﻣﯿﺰان ﺗﻮﻟﯿﺪ اﺳﯿﺪﻫﺎي ﭼﺮب اﻓﺰاﯾﺶ ﻣﯽ ﯾﺎﺑﺪ، ﺑﻄﻮرﯾﮑﻪ در
اداﻣﻪ ﻣﻨﺠﺮ ﺑﻪ اﻓﺰاﯾﺶ ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﺑﻪ اﻧﺴﻮﻟﯿﻦ و در ﻧﻬﺎﯾﺖ در اﻧﺴﺎن ﻣﻨﺠﺮ ﺑﻪ اﯾﺠﺎد دﯾﺎﺑﺖ ﻣﯽ ﺷﻮد.
اﯾﻦ ﻣﺤﻘﻘﯿﻦ ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮر ﺗﺎﯾﯿﺪ ﯾﺎﻓﺘﻪ ﻫﺎي ﺧﻮد، ﺑﺮاي ﻣﺒﺘﻼﯾﺎن ﺑﻪ ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﺑﻪ اﻧﺴﻮﻟﯿﻦ ﻧﺎﺷﯽ از اﺳﺘﻔﺎده از راﭘﺎﻣﺎﯾﺴﯿﻦ، داروي
Metformin را ﺗﺠﻮﯾﺰ ﮐﺮدﻧﺪ. ﻧﺘﺎﯾﺞ اﯾﻦ ﺑﺮرﺳﯽ ﻧﺸﺎن ﻣﯽ دﻫﺪ ﮐﻪ Metformin در ﺑﯿﻤﺎران دﯾﺎﺑﺘﯽ، ﻣﯿﺰان اﮐﺴﯿﺪاﺳﯿﻮن ﻟﯿﭙﯿﺪﻫﺎ را
اﻓﺰاﯾﺶ ﻣﯽ دﻫﺪ و ﺗﺠﻮﯾﺰ آن ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﮑﻤﻞ در ﮐﻨﺎر راﭘﺎﻣﺎﯾﺴﯿﻦ، ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺪ اﺛﺮات ﺟﺎﻧﺒﯽ ﻣﻨﻔﯽ راﭘﺎﻣﺎﯾﺴﻦ را از ﺑﯿﻦ ﺑﺒﺮد.
